Bana ABİ deme..
Geçen sene Eminönü Mısır çarşısı çıkışındak işportacıların birinden, bir ik ufak şey alıyorum.
İhtiyar amca var 60-70 larında, beyaz saçlı, beyaz sakallı, biraz temiz giyinse herkes ona HACIm diyecek neyse.
Tuttu bana 2 dakika da abi şöyle, abi böyle, 3-5 defa konuşuyor. İnsanı biraz da sinir ediyor,
karşındaki senin yaşınn yarısı, artık ya ayıp ya da komik.
Bir de pazarda rastaladım üç beş defa, aslında çok yaşlı olmayan, sebze meyve satan esnaftan 8-10 yaş büyük olan kadınlar kızıyor kendilerine “ANA, ANNE” denmesine. Kimisi BEN SENİN NERDEN ANNEN OLUYORUM diyor, kimisi de, BEN O KADAR YAŞLI MIYIM diye kızıyor. 
Ben de birde küçükken, hiç tanımdığım uzaktan-vb yakınların, şu kim, sen şunu tanıyor musun denmesini istemezdim. Çünkü cevabı belli olan şeyi sormak gibi bir şey oluyor. Bir ik kez tanıma-tanıtma olmadan hatırlamanın kolay olmadığı besbelli…